เรื่องราวของฉัน

[kaizas]

พวกเราเป็นคนๆหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่เป็นประจำเราเป็นคนขี้อาย ปราศจากความมั่นอกมั่นใจ ปกติแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมพวกเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนพ้องและก็คนที่อยู่รอบข้าง จนเราไม่อยากไปสถานศึกษาหรืออกนอกบ้าน แต่ว่าบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่ดีเยี่ยมที่สุดเนื่องจากครอบครัวชอบต่อว่าต่อขานและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนพวกเราอายุ12เราถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวยาวนานหลายวันเนื่องจากว่าแม่ไปเฝ้าคุณตาที่ป่วยไข้ที่โรงหมอ พวกเราเริ่มคิดว่าไม่มีผู้ใดต้องการเราเลย พอถึงช่วงปิดภาคการศึกษาเราเริ่มมีลักษณะใจลอย ไม่ค่อยพูด ไม่ได้พอใจคนรอบข้าง ทุกๆวันพวกเราก็เล่นเพียงโทรศัพท์ไม่ค่อยรับประทานอาหาร เราอยู่อย่างนั้นติดต่อกันเป็นเวลานาน แต่เมื่อแม่เห็นว่าเราเริ่มแปรไป แม่ก็กล่าวว่าเราติดแม้กระนั้นโทรศัพท์ไม่สนใจการเล่าเรียนถึงได้โง่อยู่แบบงี้ พวกเรารู้สึกเสียใจมากมายที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบประโลมใจพวกเราเลย เมื่อเปิดเรียนพวกเราก็ท้อในการเรียนมากมายแต่ว่าก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร เราไม่สนใจคนที่บูลลี่จนเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมเราไล่ตรวจงานจนกระทั่งรู้สึกว่าครบแล้ว แต่ว่าเมื่อตรวจพวกเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จเราทำเพียงข้อเดียวเมื่อคุณครูถามคะแนนเราบอกอาจารย์ว่าได้1คะแนน เราที่ธรรมดาแล้วไม่เคยถูกอาจารย์ว่ารุนแรงก็ได้โดนอาจารย์ติว่า "คุณใช้ความคิดหรือคิด คนอะไรจะทึ่มขนาดนี้" พวกเรารู้สึกเสียใจ  จนกระทั่งแทบร้องแม้กระนั้นพวกเราก็เก็บความรู้สึกไว้สหายก็พากันหัวเราะพวกเรา แล้วพวกเราก็ไม่เคยทราบควรทำยังไงกับชีวิต จนถึงเดี๋ยวนี้

บทความจาก storyblogforyou]storyblogforyou[/url]