ไม่ยอมมีเพศสัมพันธ์เป็นเหตุฟ้องหย่าได้หรือไม่

[PostDD]

การที่ผู้ฟ้องคดีหายไปจากบ้านเรือนทิ้งจำเลยกับบุตรสองคนอยู่ตามลำพังนาน 3 เดือน มิสามารถติดต่อได้ ผู้ถูกฟ้องคดีเป็นฝ่ายออกติดตามจนพบว่าผู้ฟ้องคดีไปทำงานอยู่ที่โรงพยาบาล ส. จังหวัดภูเก็ต จำเลยเดินทางไปอยู่กับผู้ฟ้องคดี 3 เดือนต่อครั้ง โดยโจทก์จำเลยยังมีเพศสัมพันธ์กัน แม้ผู้ฟ้องคดีอ้างว่าการมีเพศสัมพันธ์ไม่เป็นไปตามปกติในความเป็นสามีภริยา แต่การมีเพศสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงย่อมต้องมีความยินยอมพร้อมใจ โดยเฉพาะฝ่ายชายหากมิยินยอมพร้อมใจ ย่อมยากที่จะมีเพศสัมพันธ์ได้ จึงหาใช่ผู้ฟ้องคดีผู้ถูกฟ้องคดีไม่มีเพศสัมพันธ์กันจนทำให้ผู้ฟ้องคดีเดือดร้อนเกินควรและจนเป็นเหตุหย่าไม่ การที่จำเลยเดินทางไปตามหาผู้ฟ้องคดีที่จังหวัดภูเก็ต พบคลินิกแต่มิพบตัวโจทก์ พบแต่ ก. ทำงานในคลินิกและมีห้องนอนอยู่ติดกับห้องนอนโจทก์ในคลินิก แล้วจำเลยก็ไม่สามารถติดต่อผู้ฟ้องคดีได้อีก เมื่อทราบว่าผู้ฟ้องคดีมาเรียนต่อเฉพาะทางที่กรุงเทพ ผู้ถูกฟ้องคดีจึงไปดักพบ ผู้ฟ้องคดีมิยอมพูดด้วย ผู้ถูกฟ้องคดีต้องเข้าไปนั่งข้างโจทก์ในห้องเรียน การที่ทันตแพทย์ที่ร่วมเรียนด้วยและอาจารย์ที่สอนพูดว่า โจทก์มีเมียมาคุม น่าจะเป็นคำพูดล้อเล่น ไม่ปรากฏว่าผู้ถูกฟ้องคดีมีการกระทำใด ๆ ทำให้โจทก์ต้องอับอาย การที่สามีภริยาปรากฏตัวด้วยกันเป็นครั้งคราวย่อมเป็นเรื่องปกติธรรมดา ทั้งจำเลยกลับถูก ก. ที่มานั่งเฝ้าโจทก์ใช้กำลังทำร้ายและตะโกนด่าต่อหน้าบุคคลอื่น เมื่อโจทก์ขอร้องจำเลยก็ใจอ่อนมิดำเนินคดี การกระทำของจำเลยจึงหาใช่ผู้ถูกฟ้องคดีทำให้โจทก์เสียหายเดือดร้อนเกินควรและทำการเป็นปฏิปักษ์ต่อการเป็นสามีภริยากันอย่างร้ายแรงมิ จึงมิเป็นเหตุหย่า (คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 272/2561)
โดย
ทนายความเชียงใหม่
ทนายเชียงใหม่
ทนายความเชียงใหม่